Recensies
De steltenloper
Een man zit aan tafel en kijkt uit het raam. Hij woont in een grijs, houten huisje op een open plek in een bos. Zijn blikveld wordt begrensd door bomen, die in robuuste groene en bruine penseelstreken zijn neergezet. Het is een mooi bos, maar de man is niet tevreden: op de volgende plaat zie je hem zijn huisje afbreken. Met de planken timmert hij een stel halsbrekend hoge stelten in elkaar, waarmee hij boven de bomen uittorent.
Eindelijk kan hij de horizon zien. Meer nog: hij kan met zevenmijlsstappen de wonderen van de wereld gaan verkennen. Zijn tocht brengt hem naar zee, waar hij snorkelaars, zeemeerminnen en octopussen ziet. Daarna zet hij koers naar exotischer oorden: hij rust even uit in een palmboom, deelt een banaan met een aap, ziet een troep bizons in een Amerikaanse canyon en belandt midden in een kat-en-muisspelletje tussen cowboys en indianen. Hij telt schaapjes in de bergen en brengt een bezoek aan de eskimo’s op de Noordpool.
De steltenloper is het woordeloze debuut van de jonge illustrator . Hij hanteert een soepele tekenstijl met een schetsmatige spontaniteit die wel wat aan Sabien Clement en Annemarie Van Haeringen doet denken. Door die souplesse zitten zijn prenten vol wervelende beweging. Ze zitten ook vol details en nevenverhaaltjes. Daar neemt hij ook ruim de plaats voor: het is een boek in groot formaat en veel prenten beslaan twee pagina’s.
Naar het einde toe komen al die verhaaltjes en plekken samen in één prent: de steltenloper bezoekt een grootstad, waar hij niet alleen skiërs en cowboys aantreft, er wonen ook krokodillen, een octopus, ijsberen en pinguïns. In het water zwemmen zeemeerminnen, een gevangen olifant ontsnapt en zet weer koers naar zijn vertrouwde omgeving in de jungle. Als ook de steltenloper weer thuiskomt in zijn bos is het winter, maar hij is een pak ervaringen en kleuren rijker.
De steltenloper is een eenvoudig verhaal, maar het is met veel panache in beeld gebracht. hanteert ook een uitgekiend kleurenpalet, waardoor zijn prenten nooit overladen overkomen. Een mooi debuut – de bron van veelbelovende jonge Vlaamse illustratoren is blijkbaar nog niet opgedroogd.
Vanessa Joosen – De Standaard
Hoog boven de wereld is het mannetje op zoek naar iets
Het naamloze mannetje, te herkennen aan zijn rode overal en blauw-wit gestreepte shirt, zet zijn stelten op een inventieve manier in. Hij toont zich een ware overlever zonder nadrukkelijk als held te worden neergezet. Hij ontmoet veel mensen en dieren en keert uiteindelijk weer terug in het bos waar hij moet besluiten al dan niet in zijn huisje terug te keren. Een subtiel slot van een verhaal waarin feitelijk niet heel veel gebeurt maar dat toch allemachtig onderhoudend is. Er is veel te zien op de pagina’s en de aandacht wordt steeds opnieuw naar het mannetje getrokken, dat met zijn stelten in de weer is. Erg geestig is het als één van zijn stelten bij het kappen van een oerwoud wordt doorgezaagd en het mannetje door indianen met een vangnet wordt behoed voor een roedel wolven.
Juist vanwege het ontbreken van tekst, is er veel aan de hand en zijn er vragen te over. Als een observator die letterlijk afstand houdt, zwiert het mannetje op zijn stelten door de wereld. Is hij ergens naar op zoek en heeft zijn reis een doel? Of is hij een rusteloze avonturier en was hij ongelukkig daar in zijn huisje in het bos? Het mannetje reist steeds maar verder en wekt de schijn nergens echt te kunnen aarden. Het zijn vragen die niet nadrukkelijk worden opgeworpen maar zo door de prenten heensluimeren. Niets is nadrukkelijk aan dit boek, de maker is een meester in het opwerpen van vage vermoedens en dromerigheid. Een vergelijking met het kunstzinnige werk van Marije en Ronald Tolman (Het eiland en De boomhut) ligt voor de hand: een repeterend gegeven met veel ruimte voor invulling, waarbij De steltenloper toegankelijker voor kinderen is.
De jonge Vlaamse tekenaar Mattias De Leeuw (23) viel eerder dit jaar op met zijn prenten voor Dertien rennende hertjes van Edward van de Vendel maar De steltenloper is zijn echte debuut en feitelijke proeve van bekwaamheid. Daarvoor slaagt hij met glans met dit prachtige album dat gebaseerd is op een eenvoudige gedachte en op een fraaie manier wordt uitgewerkt. De Leeuw combineert vegerige verfstreken met een lijnenspel waarbij hij de ruimte laat en de boel niet dichttimmert. Zowel de prenten als het verhaal ademen ruimte. De steltenloper is een boek om telkens in terug te bladeren en nieuwe details te ontdekken. Mattias De Leeuw maakt indruk met dit authentieke debuut waar kinderen goed mee uit de voeten kunnen, zoveel is zeker.
filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=YPxySSN4B_k&feature=player_embedded
Dertien rennende hertjes
Met deze beeldroman voor kinderen verrast Edward Van de Vendel opnieuw. Hij beweegt zich voortdurend op grenzen. In Dertien rennende hertjes vermengt hij met illustrator Mattias De Leeuw de wetten van prentenboek en beeldverhaal.
Wanneer Maantje op een gegeven moment dertien kleine hertjes kan zien die haar als ‘hertogin’ aanspreken, kan ze niet anders dan voortdurend aan deze diertjes denken. Ook al verdwijnen ze al snel, toch is Maantje ervan overtuigd dat de diertjes zeker zullen terugkeren. Haar broer Raf blijkt vroeger ook al een eigen dier te hebben gezien. Door zijn woedeaanvallen lukt het Maantje echter niet om meer te weten te komen over Rafs dier. Hij sluit dat deel volledig af, aangezien hij na die eerste keer zijn dier nooit meer gezien heeft. Maantje raakt altijd maar meer in haar fantasie verstrikt en zoekt overal en altijd naar sporen van de rennende hertjes. Stilaan dringt ze beter door tot Rafs eigen wereld en komt ze dichter en dichter bij de redenen waarom de diertjes zo onvoorspelbaar zijn.
Dertien rennende hertjes is alweer een virtuoos boek van Edward Van de Vendel. Hij combineert een grenzeloze fantasie met een ongebreidelde productiviteit. Tegelijk uit hij zich dan nog eens in alle mogelijke genres. Bij voorkeur vermengt hij die genres ook nog tot iets wat typisch ‘Van de Vendels’ is. Stripliefhebbers leerden zijn werk eerst kennen via de twee bundels met ‘stripgedichten’ die hij maakte met Floor De Goede. Nadien startte hij met diezelfde De Goede ook een reeks boeken rond de figuur van Sofie. In die boeken combineert hij geïllustreerde verhalen met fotostrips van Ype en Willem. Naast die boeken publiceert Van de Vendel regelmatig prentenboeken, jongerenromans en poëzie. Dertien rennende hertjes werd door de uitgever aangekondigd als een graphic novel voor kinderen vanaf 9 jaar. Wij zagen toch vooral een prentenboek, waarin de relatie tussen de teksten en de beelden wel behoorlijk innig was, en op die manier een verhaal kon vertellen vanuit de wisselwerking tussen tekst en beeld. Op die manier leest Dertien rennende hertjes op een manier die schatplichtig is aan het beeldverhaal.
Van de Vendel is een kei in het bedenken van uitgangspunten die hem de kans geven om, gecombineerd met veel fantasie, relevante thema’s voor kinderen aan te pakken. In dit boek heeft hij een schitterende partner aan de Antwerpse illustrator Mattias De Leeuw. Zijn werk is een echte openbaring. Hij debuteerde eerder dit jaar met zijn eigen prentenboek De Steltenloper en verzorgde nadien de illustraties van het boek De Zeepridder van Kristien In-‘t-Ven. In Dertien rennende hertjes laat De Leeuw duidelijk zien dat hij met zijn tekeningen ook een verhaal kan helpen te vertellen. Zijn tekeningen doen heel wat meer dan het ondersteunen van de teksten. Met felle kleuren en een creatieve verwerking van de tekst maakt hij van Dertien rennende hertjes een uitzonderlijk sterk kinderboek, dat zeker ook liefhebbers van stripverhalen zal kunnen boeien. De enige vereiste voor de lezer is dat hij of zij over voldoende fantasie beschikt om mee te gaan in de kinderlijke wereld van Edward Van de Vendel en Mattias De Leeuw.
Marc Bastijns – http://www.enola.be
Mattias De Leeuw 